பூடான் - ஏப்ரல், 22/2025
மலையேற்றத்திற்கு உணவு உட்கொள்ளாமல் செல்வது நல்லது என முடிவெடுத்து, நானும் நண்பர் இராஜேந்திரனும், தேநீர் மட்டும் அருந்தி, வாழைப் பழம் ஒன்றை பேக் பேக்கில் போட்டுக் கொண்டு, ORS எனப்படும் புத்துணர்ச்சி தரும் பாக்கெட் ஒன்றும் ஆளுக்கொன்றாய் பெற்று பஸ்ஸில் மொத்தம் பதினேழு பேர். மற்றவர்கள் (14) வரவில்லை. ஜகன் முன்பே நான் கூறிய படி Knee cap வாங்கி வந்திருந்தான். வாழ்க்கையில் முதன் முறையாக அதை முட்டி மேலேற்றி அணிந்த போது இறுக்கமாய்த் தோன்றியது. எல்லோரும் ஆளுக்கொரு கைத்தடி ஒன்றை உயரத்திற்கேற்றவாறு பெற்றுக் கொண்டோம். அது எவ்வளவு முக்கியமானது என்று இறங்கும்போது தெரிந்தது. இரண்டு பேர் கைத்தடி இல்லாமலே நடக்க ஆரம்பித்தனர். ஓரிரு அடிகளிலேயே இருவர் ஏற வேண்டாமென முடிவடுத்து, பஸ்ஸுக்குத் திரும்பினர்.
முதல் சில மீட்டருக்கு கற்களால் ஆன கரடு முரடான பாதை. சிறிது தூரம் சென்றதும் பெரிய குழாய் வழியாக நீர் கொட்டிக் கொண்டிருந்தது. அதில் முகத்தைக் கழுவி, மெதுவாக மேலேற ஆரம்பித்தோம். எங்கள் நால்வரைத் தவிர, மற்றவர்கள் வேகமாக மேலேறத் தொடங்கினர். முன்னதாக பேசிய படி மெதுவாகவே நடப்பது என்றும், அவ்வப்போது ஓய்வு எடுப்பது என்றும் இலக்கை அடைவதே் குறிக்கோள் என்றும் தீர்மானம் மனதில்.
பாதை களிமண்ணால் ஆன படிகளுடன், சில நேரங்களில் சமதரை் என்று மாறி மாறி, வளைந்து உயரே போய்க்கொண்டே இருந்தது. காரில் U bend கடந்து செல்வது போல் பல இடங்களில். கோலை ஊன்றியும் காலை திடமாக வைத்தும் பாதையின் ஒரு புறமாக நடந்த போது, மறு புறம் சரிவாய் பள்ளத்தாக்கு பயமுறுத்தியது. அதுவல்லாமல், குதிரையில் செல்பவர்கள் அவ்வப்போது கடந்து சென்றனர். தண்ணீர் அருந்தியும், உட்கார்ந்து ஓய்வெடுத்தும், மெது மெதுவாக உயர்ந்த போது அழகான மலைப் பிரதேசம், பள்ளத்தாக்கு கண்ணுக்குக் குளிர்ச்சியாய்.
ஒருவருக்கொருவர் அறிமுகம் இல்லையெனினும், கை கொடுத்து உதவினர் பலரும் ஏறத் தடுமாறியவர்களுக்கு. பாதி வழியில் திரும்பி விடுகிறேன் என்ற நண்பியை ஊக்குவித்தார் இராஜேந்தர். இரண்டு கிமீ தூரமே என்றாலும் பல மைல்கள் நடப்பது போன்ற தோற்றம். ஒரு வழியாக கஃபே வளைவை அடைந்த போது, நிம்மதிப் பெருமூச்சு. வழி நெடுக போட்டோக்கள். கஃபே அடைந்து உயரே தெரிந்த டைகர் மோனாஸ்ட்ரி் மிக அழகாய்த் தோன்றியது. பல வித போஸ்களில் போட்டோ, தேநீருடன் பிஸ்கட், அரை மணி நேர ஓய்வு,அளவளாவுதல் முடிந்து் கீழே இறங்க ஆரம்பித்த போது, நான்கு பேர் எங்கள் குழுவினர் மேலே சென்றுள்ளனர் என அறிந்தோம்.
கீழே இறங்கும் போதே தெரிந்தது மேலேறுவதை விட இறங்குவதே கடினம் என்பது. மேல் ஏறும் போது மூச்சு வாங்கியது என்றால் கீழே இறங்குவது கால் முட்டிகளில் அழுத்தம் என்பது புரிந்தது. இரண்டரை மணி நேரம் ஏறுவதற்கும், ஒன்றரை மணி நேரம் இறங்குவதற்கும். கீழே குழாயடியில் முகம் கழுவியபடி இருந்த போது டைகர் நெஸ்ட் சென்ற நால்வரும் வந்து சேர்ந்தனர்.
ஜகன் மற்றும் பீம் டிரைவர் வரவேற்று அழைத்துச் சென்றனர். விலாசினி தலை சுற்றல், நந்தா தடுமாற்றம், காகடே விழுந்து விலா எலும்பு வலி, ஆண்டாள் முகக் காயம் என்ற சிறிய வீரத் தழும்புகளுடன் மலையேற்றம் முடிய ஓட்டல் அறைக்குத் திரும்பி, உடை மாற்றி, அடுத்து, வெந்நீர்க் குளியல் மசாஜ். சிறப்பு கற்கள் வெப்பமூட்டப்பட்டு, நீரில் மூழ்கடிக்கப்படுவதால், நீரின் வெப்பம் உயர்கிறது. நீரில் சில மூலிகைகள். சுமார் ஒரு மணி நேரம் அதில் மூழ்கியபடி படுத்திருந்த போது, உடல், கால்கள் வலி கொஞ்சம் குறைந்தது போன்று. வெளியேறி, மசாஜ் நிலைய புதினா நீரும், சிறிது அரிசி வைனும் அருந்திய பிறகு, வெகு் நாட்களாகக் காத்திருந்த ஷாப்பிங். டீ சர்ட் , கீ செயின், மேக்னட் மலிவான விலைகளில் கிடைத்தவை மட்டும் வாங்கி பஸ் திரும்பியதும் குழுவினர் அவரவர் விருப்ப பொருட்களை வாங்கி வந்து சேர்ந்தனர். ஓட்டலுக்குத் திரும்பிய போது , அழகான பூடான் பயணம் முடிவடைந்து எல்லையை நோக்கி காலையில் பயணம் என்பது அறிவிக்கப் பட்டது.
( தொடருவோம்)
# Bhutan Diaries – April 22, 2025
Rajendhar and I decided it would be best to avoid eating before the trek. We just had some tea, packed a banana each in our backpacks, and carried one ORS (Oral Rehydration Solution) sachet per person. A total of 17 of us boarded the bus; the rest (14 others) had decided not to join. As I had suggested earlier, Jagan had bought a knee cap. When I wore it for the first time in my life, it felt tight around my knee. Each of us was given a walking stick suited to our height, which later proved to be a blessing. Two of our companions, however, started the trek without sticks. Two of the group gave up after a few steps, deciding to return to the bus.
The first few meters of the trail were rough and rocky. A little way up, we encountered a large pipe gushing with water — we washed our faces there and began the climb slowly. Except for the four of us, most others quickly disappeared ahead. We had already agreed to stick to a slow and steady pace, taking regular breaks with the sole aim of reaching the top.
The path, mostly earthen steps alternating with flat stretches, twisted and turned upward like a series of U-bends on a mountain road. We stuck to the side of the trail, planting our sticks firmly and watching our steps, while steep drops on the other side reminded us to stay cautious. Occasionally, groups on horseback passed by, stirring up the dust. Between sips of water and seated breaks, we steadily made our way up. The breathtaking views of the mountains and deep valleys around us were worth every effort.
Though many of us didn’t know each other personally, we lent hands and encouragement whenever someone stumbled. Raj
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக