மன விடு தூது: பூடான்

பூடான் - ஏப்ரல், 21/2025

புனாகாவிலிருந்து புறப்பட்டு, பரோ சிட்டிக்குப் பயணம். சுமார் 115 கிமீ மலைப் பிரதேசப் பயணம். ஓட்டலை விட்டுப் புறப்பட்டு வழக்கம் போல வளைவு தெளிவான பாதைகளில், பசுமைப் பள்ளத்தாக்குகள் வழியெங்கும். இரண்டு மணி நேரப் பயணத்திற்குப் பிறகு தேநீர் இடைவேளை. மதிய உணவிற்கு நிறுத்தம் லி மெரிடியன் ஓட்டலில் தென்னிந்திய சாப்பாடு, மிகவும் சிம்பிளாக, ஐந்து நட்சத்திர ஆம்பியன்ஸ் மட்டும், உணவின் ருசி சுமாரே. சாப்பிட்டு முடித்து போட்டோக்கள் எடுத்த பிறகு தாசாங் பில்டிங்கில், மலைக் குன்றின் மேல் அமைந்துள்ள தேசிய மியூசியம் விசிட். கீழே நகரம் அழகாய்த் தோன்றியது.

மியூசியம் ஆறு அடுக்குகளாய், இரண்டில் மேலேறி நான்கில் கீழிறங்கி பார்வையிடுதல் போல. 1968 களில் கட்டப்பட்ட்இந்த மியூசியம் பூடானின் வரலாற்றைப்்பறை சாற்றும் பல தொல்பொருட்களை உள்ளடக்கியது.

மன்னர், இராணிகளின் உடைகள், பயன்படுத்திய பாத்திரங்கள், புத்தரின் உருவச் சிலைகள், பூடானின் வரலாறு, போர்க் கருவிகள் என பலவும் காட்சிப் படுத்தப் பட்டிருந்தன. வெளி வந்த போது சிறுவர்கள் நால்வர் பெஞ்சில் விளையாடியபடி இருந்தனர். அவர்களுடன் பேச்சுக் கொடுத்த போது அழகான ஆங்கிலத்தில் உரையாடினர்.

பரோவில் தங்குவதற்கு ரீமா ரிசார்ட் புக் செய்யப்பட்டு இருந்தது. சிலருக்கு உயரமான இடத்திலும், சிலருக்கு கீழே போகும் பாதையிலும் என காட்டேஜ் ரூம்கள் பால்கனி வியூவுடன். மலைத் தொடரும், ஆற்று நீரோட்ட சத்தமும்.

மாலை அருகில் உள்ள நாட்டுப் புற கலை நடனம் காண அனைவரும் பயணித்து , ஆண்களும், பெண்களும் பூடானின் வெவ்வேறு கிராமிய நடன நாடகங்களை ஆடிக்காட்டிய போது, மோமோக்களும் தேநீரும் பரிமாறப்பட்டது. முத்தாய்ப்பாக குழுவில் இருந்த பெண்கள் அனைவரும் அவர்களோடு சேர்ந்து நடனமாடினர். வெளியே வந்த போது ஆர்ச்சரி என்ற வில்அம்பு எறியும் போட்டி, ஒவ்வொரு அம்பும் இலக்கைத் தவிர மற்ற இடங்களில் பாய்ந்தது.

வெகு நாட்களாகக் காத்திருந்த ஷாப்பிங் இடத்திற்குச் சென்று விலைகளை விசாரித்தபோது அதிகமாகவே தோன்றியது. சிறிய கீ செயின் சிலவும், டீ சர்ட் சிலவும் வாங்கிய பிறகு பஸ்ஸுக்கு திரும்பிய போது, பெண்கள் பெரிய மணிகள் கொண்ட நெக்லஸ்களை வாங்கி வந்தனர்.

ரெசார்ட் அடைந்து உணவுக்குப் பின் அடுத்த நாள் டைகர் நெஸ்ட் மலையேற்றம் நினைக்கும் போதே மலைப்பாய் இருந்தது. கால் வலி குறையவே இல்லை முடியுமா என நண்பர் இராஜந்தரிடம் பேசியபடி உறங்கிப் போனோம்.

( தொடருவோம்)

# Bhutan Diaries– April 21, 2025

After departing from Punakha, we set off towards Paro City — a journey of about 115 kilometers through the mountainous terrain. As usual, the winding roads were clear, flanked by lush green valleys on both sides. After two hours of driving, we paused for a tea break.

For lunch, we stopped at Le Méridien Hotel. A simple South Indian meal was served in a five-star ambiance, though the taste was just average. After lunch and a few photo sessions, we visited the National Museum located atop a hill near the Dzong building. The city below offered a breathtaking view.

The museum, built in the 1960s, spans six levels. Visitors ascend two floors and descend four, viewing exhibits along the way. It houses an extensive collection of Bhutan's historical artifacts — royal garments, utensils used by kings and queens, statues of Buddha, weapons of war, and more.

Outside, a group of four young children were playing on a bench. When we spoke to them, they responded in beautiful English, much to our delight.

In Paro, our stay was booked at Rema Resort. The cottage rooms were scattered — some uphill, some downhill — all featuring balconies with stunning views of the mountain ranges and the soothing sounds of a flowing river.

In the evening, we all traveled nearby to witness a local cultural dance performance. Men and women from different villages showcased various traditional Bhutanese dances, while momo dumplings and tea were served to guests. Towards the end, all the women from our group joyfully joined the performers on stage and danced along.

As we stepped out, an archery competition was taking place — Bhutan’s national sport. However, most arrows amusingly missed the target.

Later, we finally visited the much-awaited shopping area. Prices seemed quite steep, but we managed to buy a few small souvenirs — keychains and T-shirts. Meanwhile, the women of our group returned with beautiful necklaces featuring large beads

Back at the resort, after dinner, thoughts turned towards the next day's big adventure: the trek to Tiger’s Nest Monastery. My legs were still sore, and I wondered aloud to my friend Rajendra whether I’d be able to make it. With that lingering thought, I drifted off to sleep.

(To be continued)

All reactions:

Bethany Webster