எவருன் கவிதை கேட்டார்

 எழுத நினைத்து தொட்ட பொழுது

எட்டி நின்று நிறுத்து என்றது

ஏனந்த கட்டளை என்று கேட்டேன்

ஆனந்த கூத்தாடி அழகு காட்டியது

ஆடியது போதும் விடையென்ன வினவினேன்

எவருக்காய் எழுதுகிறாய் என்றது திமிராய்

இவருக்கே என்றேன் அவரைக் காட்டி

அமைதியாய் மீண்டும் எள்ளி நகையாடியது

சுமையாகிப் போனாய் நீயென்று சொன்னது

சினங் கொண்டேன் உற்று நோக்கி

இனங் கண்டே சொன்னாயா என்றேன்

மீண்டும் சிரிப்பு ஏளனப் பார்வை

கண்ணிருந்தும் குருடனா கேள்வி வந்தது

இன்னுமா புரியலை என்றது புன்னகைத்து

உன்கவிதை படிக்க நேரமில்லை யாருக்கும்

அவரவர் எண்ணங்கள் ஆழ்ந்த சிந்தனைகள்

எவருன் கவிதை கேட்டார் நிறுத்து

சொன்ன சொல்லில் உண்மை தெரிந்தது