உயர்ந்தவன் நீயில்லை மானிடா

பூமித் தாயே உனது உடலைச் சிதைத்தோம்

அமிலக் காற்றால் உன் சுவாசம் குறைத்தோம்

காடுகள் அழித்து உயிர் மூச்சை இறுக்கினோம்

வேடுவர் போல வேட்டையாடினோம் இயற்கை வளத்தை

மேனியெங்கும் ரணப் படுத்தி அழகைக் குலைத்தோம்

மேதாவி நாங்கள் என்று மார்தட்டிக் கொக்கரித்தோம்

பொறுத்த நீயோ பொங்கி எழுந்தாய் சினங்கொணடு

சிறிய கிருமியொன்றே சிதைக்கும் வாழ்வென்று புரியவைத்தாய்

என்னிலும் உயர்ந்தவன் நீயில்லை மானிடா உணரவைத்தாய்

என்றுவரை தொடருமென்று அறியாது தவிக்க விட்டாய்

உணர்ந்தோம் அன்னையே உனது சக்தியை இன்று

உய்விக்க வழியொன்று சொல்வாயா மானிடம் வாழ்ந்திருக்க!