நிலாப் பெண்ணே

எத்தனை ஆண்டுகளாய் உனைத் தேடி நின்றேன்
எங்கே நீயென்று அலைந்து திரிந்தேன்
இருளிலும் ஒளியிலும் இரவிலும் பகலிலும்
கடும் மழை பனிப் பொழிவு இவைகளும் கடந்தேன்
மதிமுகம் கண்டிட‌ மதிகெட்டு அலைந்தேன்
மலர்ந்த உன்சிரிப்பின் மறுபக்கம் தேடினேன்
யாரும்‌ பார்த்திராத ஒருமுகம் ஒளித்தாய்
சொல்லித்தானே வந்தேன் யாருமறியா இரவின்துணையில்
சொக்கிப் போனேன் இரண்டே மைல்கல்
சொந்தமாய் என்னை அணைத்திடு வாயென
என்னவாயிற்று மாயாவிப் பெண்ணே உன்நிலை
ஏற்றுக் கொள்ளாமல் எங்கே மறைந்தாய்
உன்னை விட்டு விலகிட மாட்டேன்
உயிரோடு உனது வாசலில் இருப்பேன்
நீயும் நானும் கலந்து பரந்தவெளியில்
நிலாவென உலகம் படைப்போம் தலைநிமிர்வோம் !